Æ sett ute på plen' min igjen i kjempebra temperatur. Regnet er borte, og det er delvis overskya og varmt.
Godt å sette her og nyte den enkle middagen min. Det er resta fra kveitaen æ hadde her om dagen. Og like god var fesken nu som då.
Æ like fast fesk. Det vil sei fesk som er fast i fesken. Forstå den som kan.
Så er det sagt.
Tel dessert hadde æ ett glass med kald kultur fra Tine. Før i tida, då æ bodde på Planterhaug, og på varme sommardaga der brukte vi mukje kulturmelk. Då fekk vi rett som det var 10 liter med god tjukk kulturmelk fra Harstad meieri, lenge før Tine kom og drakk opp alt. Navnet også.
Då var det godt å leske sin tørre slåttestrupe med brynnkjølt kulturmelk. I de hine harde dagan var ikkje kjøleskapet oppfunnet ennu. Ikkje i vårres verden der oppe i allefall.
Men melka smakte fortreffelig, tjukk og kildekald som den var. Den samme bryn brukte vi også som kjølar for kumelka før den blei sendt tel meieriet med han Ole og Sigurd.
I den tid fekk vi gjevnlig ett blad fra meieriet. Æ huske ikkje ka det heitte. Men i det var det rangert ei liste over dem med best melk.
Vi på Nordheim, som gården vårres heitte då, hadde beste kvaliteten på melka i fire år på rad huske æ godt. Ikkje rart at småbrukar'n på Repphaugen var stolt. Repphaugen var og er fortsatt navnet på folkemunnet på heimplassen æ er født og oppvoksen på.
Det er ekstra godt å sette ute her på Gvarv nu, med gloheit kokekaffe i koppen æ fekk av ett av mine barnebarn.
"Bestefar kan alt", står det prega på koppen. Kanskje det. Men utlært blir man nok aldri. Ikkje æ i hvertfall.
I dag avslutta æ monologen æ har holdt på med ei stund nu. Forventningsfull var æ då æ holdt på med den. Æ hadde håpa på ei god historie; en kjærlighetsroman på mange mange sider. Men æ sætta punktum nu. Blekke tørka ut. Nok er nok.
Min spreke nabo på den andre sida av plankegjerdet, ho på over åtti år, kjøre gresskleppar'n sin som en ungdom.
Tøff dame ho Liv. Er det ikkje gresskleppar'n ho kjøre, så er det motorsykkel'n. Vi "ungdomma", med hanen Kykke som en av oss beundrera, står her på kvær vårres fot i rein forlegenhet og beundre dama.
