På heimveien blei uheldige mæ stoppa av en tollar på Stoppåsen, en grusvei de med dårlig samvittighet bruka når de er på tur heim fra harryhandel.
Han var vel ute på rutinekontroll skulle æ tru. Men stoppa blei æ nu.
Æ måtte vise fram alt æ hadde inne i den svarte passaten min, som snart har rusla 300 tusen km, og som for anledninga lå paddeflat på den norske grusen.
Bakhjulsstillinga på passaten var for anledninga som på enkelte nedlasta kvinnfolk - heilt kalvebeint. Det var nesten ingen fribord på fjærn heller, så overlasta var den svarte stasjonsvogna mi med den tørste sekssylindra motorn under pansret.
Då tollarn så alle flasken og boksan med "govara" æ hadde gjømt inne i alle kroka og krika i bilen min, pluss alle bleian, dopapire og tobakken, dånte han.
Æ, for min del, trur at han hadde vel aldri sett en passat før som var så fullpakka som min var på då, skulle æ formeine. Men dånte, det gjorde han.
Nokke rare glosa kom ut av munnen på tollarn like før han segna om på den norske grusen, "som du gode gud".
Æ er no ingeniør, men ingen helsearbeidar. Men likavel har æ brevkurs i førstehjelp frå då æ kjørte opp tel klasse to forover førti år sia. Med hjelp av den telegna kunnskapen min fra brevkurse fekk æ han nu inn i den sivile tjenestebilen han hadde parkert litt tel sides der.
Då æ fekk han inn bak rattet i bilen sin, så strauk æ han godmodig over kinnan hannes, som ei god mor tel beibien sin like før den sovna av. Så lukte æ dørn på bilen hannes igjen, kjørte så videre heimover. For etter min fattige forstand kunne æ ikkje gjøre nokka meir for tollarn enn å la han kvile ut. Då synda han nu ikkje mens han sov.
Nu sett æ her og mæska mæ med deler av den gode cognakken æ fekk med mæ skattefritt over grensa, og smile faen så breitt.
I min enfoldighet lure æ på om tollarn har komme sæ etter sjokke han fekk der og då.
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar