På perrongen for din aller siste reise

Kvil i fred kjære Arild.
Vi møtes nok en dag

En tåre i øyekroken..

“Gryta hennar mor”,sønges det nu om i radioprogrammet: “Salmer og sanger vi gjerne hører”. En liten tåre i øyekroken min pipla fram, og finn langsomt og ubeslutsomt veien nedover kinnet mett. Sangen får de gode minnan mine tel å våkne opp av dvalen sin, og reise telbake i tid. Tenke då på mor mi, og gryten hennes då ho laga mat tel mæ av de råvaran ho der og då  hadde tel rådighet.

Når æ er her heime og ser mange av de kjente og kjære tingan og plassan mine plassert rundt mæ. Det er alltid knytta forskjellige historia tel kver av dem. Og de samme har også mange historia. Forskjellige bilda dukka opp i mett indre. Fine fargerike bilda som om de var behandla med fotoshop av proffa. Men her trengs ikkje det ikkje nokka fotoshop. Bildan i albumet mett i hukomelsen min er meir enn perfekt kvalitetsmessig.

På morran idag ser æ Stetind igjen. 
Fjellet er ikkje akkurat bada i nord-norsk sol nu. Men æ ser fjelltoppen godt fra her å sett når æ kikka ut gjønna de blomsterdekorerte vinduan æ har på nersia her. Himmelen over Moski og Varevuulin er lys og klar. Og temperaturen ute vise 2,4 plussgrader.

Idag er det søndag, og takkedag. Då æ våkna opp i morres engong måtte æ takke Han som gjer mæ de gode netters søvn her i vakre Husjord. Det er ikkje nokka selvfølgelighet for alle av oss. Og sånn har det heller ikkje vært for mæ når smertan mine har herja og slette i øveretasjen av ryggsøyla. Men nu ser det ut tel at det værste er over med dem når æ bære veit ka som skal tel for å holde sæ på den “rette sida av smertegrensa”.

Bønnedag ja. Æ ser her på FB at også dåpen dikuteres. Igjen. 
Og det krangles høglytt . Så siteres det tel angivelige setninga i bibelen.Men det “kleppes” ord og setninga fra sine samenhenga, ut fra forskellige bibelsteda. Så limes de inn igjen, i beste svindlarstil. Og og nye betydninga oppstår for så å rettferdiggjøre sine syn på dåpen .

 Og det verste, etter mett syn, er at alle påstår at de har rett.

I si tid  lærte nokka sånt som: La de små barn komme tel mæ.,hindre dem ikkje for Guds rike hører sådanne til. Han sa og så nokka så som: Den som ikkje tar imot Guds rike sånt som et lite barn, skal ikkje komme inn i det. Enkle og klare ord for pengan. Tenk på det: “Et lite barn”, sa Han.

Men så lar sjøloppnevnte småprofeta Guds ord seile sin egen sjø og lar sånne som Læstadius og likesinnede overta roret på himmelens skute. Er det rart at det då går tel helvete med menneskeheten når udugelige persona påtar sæ rolla som de slettes ikkje har nokka kompetanse tel. La heller Gud styre som meina er.

Så ha en styringsdøktig søndag med den Rette ved roret.

.. om de ikkje kunne få beholde mæ..

Lørdagen er godt igang her i Husjord. Peisen er også godt igang med sett. Nu buldre den og kose sæ  
borte i roa som et tilfreds lite barn. 

En og anna bjørkebubbe æ har stabla opp mot bakveggen i den, glir kjapt fra  plassen sin og ned 
mot den grove malmrista over askeskuffa.

I fallet omgjer den glødanes kubben sæ med ett hav av iltre, og viltre gnister som effektivt 
blir fanga opp av den svarte, men nesten usynlige gnistfangarn som æ har plassert foran flamman.

Ute er det overskyat, men langt fra trist. Det er et grått slør av fallanes snyfille som dekke fjellsida
over Moski. En og anna kjem også ned her. 

De nakne og kalde bjørkebusken på utsia her bevege sæ også, sidelengs, men ikkje så mukje som her om dagen då stormen sto i som værst.

Den gamle umalte låven, eller lan, om æ bruke dialektordet, tel han Hjalmar oppe på Kvitforsen er
 revve ned og borte, ser æ også. Kor lenge den har vært borte veit æ ikkje med sekkerhet. 

Men den var, som Resmålstinden er nu, et landemerke for mæ. Nu ser æ bære tuftan igjen etter
lan fra her æ sett i den brune skinnstolen min. Det siste dyret har gått ut av det fjøset,.

Og det siste kveldstellet er nok også over der. 

Det barnlause ekteparet Hjalmar og Aminda, som persona, er bære svake minne for mæ nu. 
Men æ glømme dem nok aldri for det. 

For som lite barn huska så altfor godt då han Hjalmar spurte mora mi, då vi var på besøk hos 
engong, om de ikkje kunne få beholde mæ som gutten demmes.

Ikkje rart at æ, som barn, skydde det ekteparet værre enn pesten, som æ så vidt hadde hørt om. 

Om spørsmålet var på skjemt eller alvor får æ nok aldri svar på. 

Men alle barnlause par har nok en gnaganes drøm, og sekkert også et savn etter egne barn 
skulle æ tru. Og Hjalmar og Aminda var vel ingen unntak i så måte.

Nu skal æ ta sokkan mine på mæ de nakne beina mine og så gå ut i Husjordmarka på ski.
 
Så deilig å bære sette her i kun nettoen og nyte minnan mine, stillheta og den nytrekte kaffen.

..så kom du..

Du hadde rykte som en nådeløs herre.
Sort belte i ødeleggelse.
Vi gjemte oss bort, korset oss i all ærbødighet
 
Din fråde, sinne og brutalitet 
var viden kjent.
Og vi ventet, lyttet og ventet.
Kanskje ville du bare 
 ville pirre oss litt mer.
 
Men så kom du
 Ask
Tømte deg

Innholdsløs og svak,
som Soria Morias politiske plattform.

.. som en sulten polarulv..

Nord-Norge er som kjent kontrastans landsdel. For litt sia hadde æ ei diger smilanes sol fra azurfarga Husjord-himmel over mæ.

I neste øyeblikk er det en heftig vind som herja på utsia, kanskje opp mot stormens styrke. Der ute ule vinden som en sulten polarulv på åskammen, med snuten vendt  mot nymånen,

Storbjørka på nersia gjer sæ heilt over, som om ho er ramma av  utmattelsessyndrome. Ho bøye sæ nordover i kastan og når det grønnmalte panelet på huskledninga mi med et nødrop.

Den heftige vinden riv og slit i husnova og pressa de store termopanvinduan langt inn i rommet her, og langt ut mot  på det trelagte golvet mett..

Snyen som kjem med vinden legg sæ som en forbannelse mot vinduskarmen og strekke sæ, som et kvitt teppe, et langt støkke ut mot midten av glasse.

For litt sia måtte å ut i skjulet mett for å hente inn ny forsyning tel kvelden av den tørre bjørkeveden æ har der på lur. Hadde det ikkje vært for at æ var så kjent, hadde æ aldri funne fram tel vedskjulet, i uveret.  og slettes ikkje veien telbake inn igjen.

Jau, æ kan ikkje sei nokka anna enn at æ trives nu.Kanskje æ finn på nokka lurt nu ;-)

Vårres siste møte.

Tidlig på ottaen idag fekk æ beskjed om at min gode venn gjønna alle år var gått bort. En veldig trist beskjed å få, sjøl om æ vesste at han var kommen tel det siste bladet i livshistoria si.

Det er ikkje lenger enn tre tel fire uke sia han ringte tel mæ, for siste gong. Då var han den gamle optimistiske gutten som æ alltid huska han for. Han hadde nu fått litt av matløsta si telbake og så lyst på situasjonen.

Vi avtalte så å møtes når æ kom nordover neste gong.

Men så blei han alvorlig sjuk igjen, og blei lagt inn. Og så gjekk det så forferdelig galt, og forferdelig fort mot porten.

Æ kom heim, men det var ikkje sånn æ hadde venta å se ham når vi så møttes.  Totalt avmagra og avkrefta var han . Tidligare i mett liv har æ aldri sett herjingan tel den sjukdommen. No  blei æ sjokkert og skremt då æ så han ligge der i sjukesenga si, som en liten skygge av en  livskraftig venn. 

Men smilet hannes, og gleden av å se mæ, var ennu på plass, om nokka redusert. Æ fekk en velkomstklem fra ham som slettes ikkje sto i forhold tel kreftene han der og då hadde tel rådighet .

Ved sjukesenga hannes hadde vi den siste fortrolige, og djupe samtalen sammen, vi med litt ulik livssyn. Vi var jo ingeniøra begge to der naturlovan og vitenskapen var endel av kverdagstenkninga vårres, og som heile verden rundt oss er bygd på. Men vi var ikkje heilt enig kem som styrte det heile.

Mot slutten av tida vi hadde sammen ved sjukesenga hannes, tok æ han for mæ i all stillhet. Æ, med mi tru, bad lavt, men tydelig nok, tel Gud om at Vårherre no fekk  to valg: enten gjære gutten fresk, eller så gjøre slutt på plagan hannes.

“Idar”, sa den sjuke tel mæ med en svak stemme. “Det var godt sagt”, sa han videre, og kikka mæ djupt inn i øyan mine med det falmanes blikke sett. Det var de siste ordan, og det siste blikke vi utveksla sammen før audiensen min hos han var over.

Om Vårherre hjalp ham i den eine eller andre retninga veit æ ikkje nokka om. Nu er han i hverfall kvitt plagan sine.

Kvil nu i fred min venn. I bildan og videofilman æ har av dæ bak i haue mett ett sted, leve du videre. Men dem får æ aldri ut på nokka storskjerm. Og godt er vel det kanskje.

I all ettertid vil æ alltid huska dæ sånn som du var før du blei ramma av den forferdelige sjukdommen.

Dandert kyllinglår

En svak lilla skjær over Mikkelfjell fortelle mæ at sola har gått ned, og at kvelden og mørket har fått klarsignal av Vårherre for nattskift.

Æ har hatt en aldeles flott dag i Husjordmarka, på mine treski. Mukje spor der inne; fra skogens konge, tel lille skogsmus. 

Stillheta i marka blei kun avbrutt då piggen i enden av bambusstavan  mine trengte sæ inn i den harde skaren som lå gjømt under snyen.

Nesten lydløst var det åsså då skien mine glei fram i den mjuke snyen i bestemt, men avmålt fart.

Så fint å vandre på skien der inne og se på alt det nydelige Han har skapt. Mukje av det hadde Han også pynta med et par dagers gammelt sny.

Æ har ikkje ord som kan beskriv alt det fine æ så der inne. Ikkje bilda heller som vise de flotte detaljan av skaparverke.

Men etter nån kilometer måtte æ, i all ærbødighet, gå ned på knean mine på et høydedrag og takke Han. Takke for alt. Takke Han for at æ har klart og stå han av. Vært heldig tross alt har æ vært som leve idag etter uløkka æ var utsatt for. Æ har så mukje å takke Han for.

Æ takka også dem som lærte mæ tel å sette pris på den storslåtte naturen våres, og alt som skjule sæ der.

Mens æ luffa derute, med sola høgt på den blåe himmelen, tenkte æ åsså på medlemman i fotoklubben æ er medlem av. Tenk om nån de mange fotoentusiastan der hadde vært med mæ på ferden  min i marka og sett på alt det fine. Då trur æ de hadde blitt overvelda.

Men vi skal ha en nordlys-shoot her oppe snart. Kanskje allereia tel neste år. Får då håpe at vi får det samme flotte vere då som æ har her nu.

Timan mine om dagen går så utrulig fort her nord.  Det er så mukje å stå i med. Så mukje å tenke på 

Seint på ettermiddagen hadde æ åsså time hos ho Malgorzata på Evenskjær vakkum klinikk. Et sånt fint menneske med sine homeopatiske kunnskapa og sett behagelige vesen får nakken min sånn høvelig på plass igjen. Gang på gang.

Æ har prøvd alt som prøves kan. Men kun ho klarte å få orden på skaden min. Nu er æ hos henne for vedlikehold når æ er heime. Æ unne alle sammen en tur tel henne for behandling. Kanskje ikkje anna enn for en liten 5000 km-servise med jevne mellarom. Æ love underverka.

Nu sett æ her i sofaen min og venta på nån venna som lovte å komme innom mæ på kveldinga. I mellatia skal æ kose mæ med middag; kyllinglår dandert i nokka som lukta så utrulig godt.

Med kreftsjukdommen sin inn på siste oppløp

Når æ får tankan og synsinntrøkkan fra gårdagens sjukebesøk litt på avstand, så er det forferdelig å være vitne tel ka en kreftsjukdom kan gjøre med kroppen tel et menneske. 

En forferdelig sjukdom, med  sekkert et trist sorti i dettan tilfelle.

Vårherre og avgangstide.

Dettan er den siste fredagen min her på Gvarv på ei god stund.
Mulig toget har gått før æ rækk og komme nordover, og heim.  Men æ klamra mæ ennu febrilsk tel håpet om treffa han før han lukke mæ ute for alltid. Avgangstien for oss alle sammen er det bære Vårherre som rår over.

Ute ser æ ei slørat sol på Gvarvhimmelen, og det er kuldegrader på utsia; to støkka av dem. Æ er meir enn klar tel å ta imot den nye dagen, på min måte.

Men - først pliktan mine for dagen; en av barnebarnan mine bestilte en tryllestav tel sæ.

" Og den må være ferdig i morgo når me kjem ned frå Vrådal", var det siste æ fekk høre i går før ho gjekk inn på badet for å pusse tannebissan sine.
Og en bestefar svikta aldri. I hverfall ikkje æ.

Streif

Kvelden er på 

streif

i gjenskinn 

av en nyfiken måne

danse snykrystallan

lydlaus salsatakt

Vi blir vingeklept - igjen.

Æ hørte på lokalradioen for Telemark i dag at det nu er slutt på skolegudstjenestan her på enkelte skola, fordi nån eleva med annen trosoppfatning hadde bynnt på en av dem.

De nye elevan likte den norske formen for kristendom i telemarksskolan svært dårlig, og ville følgelig ha den fjærna, nokka de fikk.

Uff æ blir dårlig - føle mæ både avkledd og naken, samt makteslaus. Kan vi ikkje få beholde nokka av vårres særegne som gjer oss nasjonalfølelse, sjøl om vi ikkje treng å være rasista og fremmedhatera av den grunn?

Det er vel ikkje lenge før kjøttkaken blir fjærna fra den norske nasjonalhusholdninga og erstatta med kebab, enskjønt æ er veldig glad i god kebab.,

Tenk om de nye som då kom tel Norge, med eller uten gyldig pass og identitet, kunne rette sæ etter de norske sedan og skikkan som vårres kultur er tufta på gjønna svært lange tider .

Kunne ikkje de samme nye som kom hit, heller sætte sæ ned på skolebenken fra dag en av, og lære litt om respekt for norske tradisjona, og levesett.

Men her må vi vike - igjen - i integreringas- og toleransens navn.

Prydelig morran

En prydelig morran bada sæ i klarver her på Gvarv idag.
Og snart kjem sola hit tel mæ. Når ho då kjem, går æ ut på den tørre verandaen min. Der tar vi omkring kverandre, sola og æ.
Som et nyforelska par på våren  nyt vi  kverandres nærvær i storslått utsikt akkompagnert av vakre tona fra utallige fugla.

våt, igjen

Nu mandag her på Gvarv igjen. Vekka har to daga synes æ; mandag og frdag. Æ synes dagan mine fyk bort og avgårde i en farlig fart.

Klokka seks våkna æ, og drog då gardinan på soveromsvindue litt tel sides for å beskue den nye dagen som venta på mæ på der på utsia.
Veranden min var våt, igjen. Og då æ kikka nærmar etter, så æ også at det kom småe unseelige dråpa med trist vatn fra oven og la igjen ringa i nedslagsfelte sett på verandaen, før en ny dråpe kom og la sæ på den igjen.

Og æ som hadde en sånn flott dag i går, og det på alle punkt. Men dagen min her er ikkje omme ennu. Den har straks bynnt.

Uansett så er det en glede for mæ å ta imot denne mandagen her på Gvarv, regn eller ikkje.

Det røde lyset.

Nu er det lenge sia æ har sett dem begge to sammen på himmelhvelven, og det på en fredagskveld: nordstjerna og månen. Det gjorde æ nyss mens æ sto ute på gårdsplassen og lot fredagskvelden og mørke her på Gvarv gli inn i sinnet mett.

Det er ikkje fritt for at æ får en snev av gammeldags heimlengsel i sånne øyeblikk når æ løfta blikket mitt opp dem på sånne glassklare kvelda som nu. Då lar æ øylokkan gli langsomt igjen, og tankan mine bynne automatisk å navigere hemningslaust og hastig nordover.

Då tenke æ på alt; på mor mi som alltid satt på den slitte heimsnekra stolen sin ved kjøkkenbordet og kikka ut forbi gardinen og venta på mæ. Ho venta bestandig på mæ.

Det er sæ mange andre minna som også dukka opp i tankebanan mine då. Så som dæ æ gjekk på skolen i Boltåsen og lekte i snyen om vinteren med de andre elevan der.

Æ huska så godt dæ æ laga den første kjelken min med bære øksa. Kjelken var glatt som fy. Øksa sto alltid godt fasthøgd i høggstabben rett utafør utgangsdøra i heimen min på Planterhaug.

No dreges det æ i snora, og det røde lyse kjem på der framme et sted. Indikasjonen på   at drømmen er over for denne gong.

Umenneskelig, men effektiv slankemiddel tel salgs.

Æ har et et enkelt, men effektiv slankemiddel tel salgs på denne fredagen:

Spis mindre, spis magrar og mosjoner meir.
Likevel kan dokker stappe i dokker variert mat, og drikk passelige mengda med springvatn.

Æ tar bære 199 krona for mett enkle, men likevel umenneskelige råd .

(Æ kan også gje det bort for dem med lite peng. Men det er det vel ingen som har.)

Nu søng de i busken der ute, og venta på svar.

Mens æ på ottaen sto ute på min våte veranda  og såg ut mot den skoddedekte Gvarv, så tenkte æ på om fuglan bryr sæ nokka større om det regna ute, eller om det er skodda i miljøe rundt dem.

Uansett ver så søng de no så vakkert her rundt mæ; i den forhatte tujahekken, som er som en forbannelse fra forna dar.

Fuglan mine søng også like fint i de kjempehøge busken som omkranse huset mett så utrulig fint, og pakke det inn i nydelige farga papir, alt etter årstida.

Uansett er det så utrulig beroliganes nu på våren, reine sinnroen, å lytte tel de fine vårsangan fra fuglenebban sine utømmelige repertoar.

I min enfoldighet så lure æ også på om fuglan, i sin uskyldighet, av og tel søng på feile melodia, som de i ettertid må svare for.

Nu søng de i busken der ute, og venta på svar.

Uansett svar - nu tar æ sykkelen min fram. Om nakken min blir meir medgjørlig så sykla æ ned mot Lunde etter den flotte gang- og sykkelstien som går der langs fylkesvei 36.

Så får vi i etterkant se om æ klare og karre mæ heim igjen.

Kvitløksfedd og tannlegen min.

Nu er æ inne tel en svært sein lunsj idag. Magen min kreve sett, uansett. Så her sett æ med den forsinka sirupsskiva i den eine handa og kulepenna (les: fingern på tastature på lap-toppen min) i den andre.

Æ har akkurat fått tilbud om å skrive nokka for andre, og det sette æ utrulig stor pris på.

Men det æ skulle fortelle dokker nu var at æ fekk hasteinnkalling tel tannlegen min - skjønnheta sjøl. Ho ville se litt meir i det holle det kom så mukje rart ut av, som ho sa det.

Fanken tenkte æ, æ var jo der for ett par uke sia og så ville ho ha mæ dit igjen.
Æ stussa litt på det, men reiste no dit litt motvillig. Æ lika no ikkje tannlæga så vældig godt sjøl om de er aller så flott.

Jau, ho bau stolen sin fram tel mæ med solidoxsmile sett fra øre tel øre. Då æ hadde sonke djupt nok ned i stolen hennes, ba ho mæ gape opp.

Ho rygga  sporenstreks telbake, og vifta febrilsk med nevvan foran ansikte sett då æ åpna kjeften og viste fram gomman mine.

Ett par sekund seinar sa ho takk, og sa at alt var i orden igjen med tyggeredskapet mett.

Tenk, gamle knep virka ennu, sa æ tel mæ sjøl. Tætt før æ reiste ditt knaska æ på to fedd med kvitløk. Æ tygde dem vel og lenge før æ svælte dem langsomt ned.

Æ blei faen så fort friskmeldt av henne, og ba mæ ikkje om æ komme telbake - på minst to år..

Annekterte mæ.

Ingenting lukta bere på morran enn når æ tenne opp tørr nyspikka bjørkenever, om det er i vedovnen min her på Gvarv eller i peisen min oppe i Husjord.

Den deilige friske lukta av påtent never innehold en heil historie i sæ sjøl. Den minne mæ så mukje om den flotte tida som barn på Planterhaug , og mot mett voksne liv der. Heime der var det ikkje vanlig med kvite posa med naturødelegganes parafin-produkta som sjøl for rå ved tel å fatna opp.

Nu kjenne æ også varmen fra den samme ovnen brer sæ rundt i min ringe heim. Sjøl skankan mine bynne å kjenne varmen sige gjønna leggan på de heimstrikka læstan mine.

Ute er det ennu høvelig mørkt nu klokka 0555, og plen min er mørk og snyfri. Verandaen min er ikkje pesse våt idag, heller litt avventanes fuktig.
Likevel er det grått der ute med sine 3 plussgrader, mens Russland har annektert Krim-halvøya.

Mon tro korsn plan Vårherrre har med konflikten der mella Russland og resten av verden - nesten rettar sagt. Tja, den som leve får se.

Så ha en flosat fin dag om dokker er annektert eller ei.