Vårres siste møte.

Tidlig på ottaen idag fekk æ beskjed om at min gode venn gjønna alle år var gått bort. En veldig trist beskjed å få, sjøl om æ vesste at han var kommen tel det siste bladet i livshistoria si.

Det er ikkje lenger enn tre tel fire uke sia han ringte tel mæ, for siste gong. Då var han den gamle optimistiske gutten som æ alltid huska han for. Han hadde nu fått litt av matløsta si telbake og så lyst på situasjonen.

Vi avtalte så å møtes når æ kom nordover neste gong.

Men så blei han alvorlig sjuk igjen, og blei lagt inn. Og så gjekk det så forferdelig galt, og forferdelig fort mot porten.

Æ kom heim, men det var ikkje sånn æ hadde venta å se ham når vi så møttes.  Totalt avmagra og avkrefta var han . Tidligare i mett liv har æ aldri sett herjingan tel den sjukdommen. No  blei æ sjokkert og skremt då æ så han ligge der i sjukesenga si, som en liten skygge av en  livskraftig venn. 

Men smilet hannes, og gleden av å se mæ, var ennu på plass, om nokka redusert. Æ fekk en velkomstklem fra ham som slettes ikkje sto i forhold tel kreftene han der og då hadde tel rådighet .

Ved sjukesenga hannes hadde vi den siste fortrolige, og djupe samtalen sammen, vi med litt ulik livssyn. Vi var jo ingeniøra begge to der naturlovan og vitenskapen var endel av kverdagstenkninga vårres, og som heile verden rundt oss er bygd på. Men vi var ikkje heilt enig kem som styrte det heile.

Mot slutten av tida vi hadde sammen ved sjukesenga hannes, tok æ han for mæ i all stillhet. Æ, med mi tru, bad lavt, men tydelig nok, tel Gud om at Vårherre no fekk  to valg: enten gjære gutten fresk, eller så gjøre slutt på plagan hannes.

“Idar”, sa den sjuke tel mæ med en svak stemme. “Det var godt sagt”, sa han videre, og kikka mæ djupt inn i øyan mine med det falmanes blikke sett. Det var de siste ordan, og det siste blikke vi utveksla sammen før audiensen min hos han var over.

Om Vårherre hjalp ham i den eine eller andre retninga veit æ ikkje nokka om. Nu er han i hverfall kvitt plagan sine.

Kvil nu i fred min venn. I bildan og videofilman æ har av dæ bak i haue mett ett sted, leve du videre. Men dem får æ aldri ut på nokka storskjerm. Og godt er vel det kanskje.

I all ettertid vil æ alltid huska dæ sånn som du var før du blei ramma av den forferdelige sjukdommen.