Skattbar tredjedag

Æ sett nu her igjen - i godstolen min. Her gjør æ det æ kan best - tenke. 
Det er mukje å tenke på - som vanlig. Mange rare tanka surre fram og telbake under den svære intetsiganes hjernebarken min. 
Men tankan mine går mest telbake i tid. 
Framtida er i morra, og den veit æ fanden så lite om. Leve æ tel i då, får æ nu i hverfall morran med mæ. Kanskje er det en fattig trøst for mæ. Men dog. 
Alle minnan mine, erfaringan og opplevelsan er fra i går. De har prega og forma mæ for alltid - på godt og ondt.
For mæ er morradagen heller ikkje så mukje å tenke på. Ikkje min morradag. Den er besegla allerede, om ikkje ho Askepott kjem ridanes tel mæ med sett fine flagranes hår etter sæ på sin tobeinte hest på sko av gummi. Inn tel mæ fra det store intet, og tar mæ så med ut tel det forgjettede land, med mukje melk og honning, og mange flotte stia ute i naturen der. 
Men det er i dag æ leve, og æ skal nyte livet.
Telbake i tida er æ best på - og på etterpåklokskapen. Det siste er jo også eksakt vitenskap, har æ også fått med mæ. 
"Ja, var det ikkje det æ sa", sei vi så ofte i skadefryd, og godtta oss over de andre sine feilgrep. Sjøl er æ jo feilfri. Heilt feilfri.
Jula er, som kjent, også ei tid for ettertanke. 
Og den tida, og ettertanken benøtta æ mæ fullt ut av, som av den gode rødvinen naboen min servere mæ - av og tel.
Turid Birkeland er død.
Sikkert trist for de etterlatte etter henne. Men det er nu ikkje meir trist for hennes etterlatte enn for trebarnmora sine. 
Trebarnmora fekk jo ei flaggstong rett i knollen sin, og døde. Pronte. 
Og det på vigsla grunn, hørte æ også, og fekk dermed avskjed i nåde, fra alle hennes verv her på den syndige jorda. Og det av sjølvaste Vårherre sjøl, på Hannes egen heimebane, om det er nån som har bane heime. 
Det er så uendelig mukje æ egentlig ikkje forstår. Tenk at Vårherre tar en av Hannes telhengera inn i døden, og så tel sæ. Og det på sjølvaste julekvelden. Mulig Han såg nokka gagn i henne - på julaftan. Ho var jo så fin - trebarnsmora.
Turid Birkeland var jo også fin. På sin måte. Om Vårherre hadde en plan også med henne på julaftan,  har æ ingen formeining om. Herrens veia og plana er jo uransakelig, lærte æ av konfirmasjons-presten min, han Stabel Horn. Og han var jo lærd, kristen og gammel - gammelpresten min.
Men vi sosialista hadde så mukje bruk for henne ennu - Tove Birkeland altså. Ikkje av den avdøde trebarnsmora. 
Om lederan, og andre høgt dekorerte tillitspersona i Partiet vårres døyr, blir de etterrettelig hedra og æra, som statsoverhodan borte i Nord-Korea, når de fær over på den andre sida, og så inn i dødsriket.
Men som sosialisten æ er, så huske æ ikkje så vesste æ ikkje så mukje om ho Birkeland, nokka æ burde. 
Med nu veit æ alt om henne. Absolutt alt.
NRK, statskanalen, med demmes text-tv og nettsted har sida opp og sia ned om henne. Æ veit ikkje om den samme kanalen har ofra like mukje plass tel ho samme dama som fekk stanga i haue, og som strauk med oppe ved kapellet på Holmenkollen. Neppe. 
Ho hadde vel ikkje den riktige partiboka med sæ dit. Men ka veit æ egentlig om partibøker og innholdet i dem. 
Ubetydelige mæ hadde riktignok også partiboka mi i orden - då æ satt i kommunestyret - i en heil periode i si tid. Då trudde æ fullt og fast på Ap, og han Odd Nilsen, som den AP-guden han var.
Vi sosialista har det med å hedre vårres Ledera.  Gro kjenne jo de aller fleste tel av oss. Veldig godt. Ho, som innførte begrepet skattelette. Ho fekk skattelette i gave fra oss, bevilga av henne sjøl. Og så forlot h gamlelandet med gaven sin godt gjømt i portemoneen hennes. Ikkje bære skatteletten. Men skattefritaket, som også var gaven. 
Nu bor ho borte i Frankrike, og betale ikkje ett øre i skatt tel moderlandet - den forguda landsmoderen vårres. 
Men om den samme landsmoderen døyr en gong? Sjølv ho er ikkje udødelig, sjøl om ho er gjort udødelig.
Kor skal ho så begraves? I fransk jord?  Neppe. 
Nei, då blir ho nok transportert heim i kiste av forgylt edeltre.  Telbake tel landet ho forlot, og ikkje betalte ett øre i skatt tel. Hit på skattebetalerans regning, pateisk nok.
Her må vi nok då i solidaritetens navn ta av felleskapskassa vårres, den vi har spinka og spart tel de neste generasjonan. Og på dugnadsvis må vi nok også få henne gjømt under torva, kjenne æ systemet rett.  
Nei nu skal æ ikkje gruble meir for idag, men heller gå ut i den flotte desemberdagen her på Gvarv. Akkurat nu klokka 1047 kjem det ned enkelte lette fjon av tørt nysny. Ikkje rart at snyen er tørr, for det er 3,9 kuldegrader her.