Adventstid og mørkemenn.

I dag har æ en aldeles fin morran tross alt. Smertan i nakken min, og det som følge med dem fra yrkesskaden, lar æ ikkje knekke mæ. ¨

De pinefulle plagan mine planta inne der, under huden nerafor topplokke, må æ nok slite med heilt tel æ trekke mett siste åndedrag.

Men æ har æ egen evne tel å fortrenge dem.
Kanske æ foretar en en politisk punktstreik mot alt det onde. Kunne den ha hjelpt mæ på sikt? Tvilsomt.

Æ trur nok heller på bruken av floskelen; sånn går nu dagan mine.

Fin morran ja. Heilt super. Ute er det 7,3 kuldegrader nu klokka 0722. Bakken på utsia er ikkje lenger grønn sånn som den var i går. Nu er de grønne gresstustan som stekk opp av den leirholdige jorda på plenen min dekt tel av ett lite lag med kvit rim etter at frosten har sleika over dem med sin iskalde tunge.
Himmelen over mæ er ellers aldeles skyfri og fin, som synet mett på det kristne liv. Sjøl om det er mørke ute - av og tel, så veit æ det at det er en del av livet mett, samt en del av den positive kverdagen min. Æ elske å nyte det fine Vårherre har skapt både på to- fire- pg fleire bein. Æ elske også å nyte Guds skaparverk ute i naturen med all sin herlighet der ute.

Mørket. Kor æ savne den nord-norske mørketida, som æ er så vant med fra den koselige bygda æ kjem fra.
Mørkemenn har vi også der oppe. Dem oppleve vi sjøl på den lysaste sommardagen. De ser nok ikkje nokka anna enn det evige mørke, uansett. De kan ikkje ha det mukje godt - mørkemennan der oppe. 

Men de om det.