Kvitløk og svevestøv.

Det er heilt mørkt ute på Gvarv nu når klokka vise 17,17 den 17.12.14. Mukje matematikk og mukje vitenskap er det bak de enkle tallan på en gong. Men det er ikkje nok med; det er også - 3,7 grader målt på Celsiusskalaen æ har borte i den julepynta vinduskarmen på kjøkkenet.

Nu har æ akkurat stoppa bilen og vridd om startnøkkelen i tenningslåsen, og motoren under det sølvfarga panseret på mercedsen har slått sæ tel ro, som en storetar på sofaen  etter en feit og overdådig middag.

 Æ har nemlig vært på en snartur borte i Lommedalen og feira jul med mine der inne, på forskudd tætt før de reise oppover. 

Sånn må vi av og tel gjøre det når min lille familie splittes nu før den store høytida.
Lommedølingan reise opp tel fagre nord der de nu kan boltre sæ rikelig i den kvite, silkemjuke julesnyen som heng så tungt, vakkert og stemningsfullt ned fra greinan på de tettvokste bjørkebusken i Husjordmarka.

Når de kjem dit går de sekkert ut i skogen slepanes med den lille sleden min som vi brukte tel juletrehenting i en årrekke.

Med  taustumpen og kjelken i den eine handa, og den nyslipte øksa godt plassert i den andre, er de nok på leit etter et høvanes juletre i den snytunge marka. Når de så har funne det utvalgte, høgges det ned og surres fast tel kjelken og slepes ned tel gårds.

Sånn var tradisjonen der oppe då mine barn var små.
Då ville de meir enn så gjerne være med han far ut i skogen, då helst settanes i sleden med de småe filtkledte skoen sine pløyanes ned i den mjuke julesnyen.

Då vi kom fram tel hogstplassen var det som oftast en evig diskusjon korsn tre vi skulle ta. Og ingen av argumentan fra de små kunne æ overse. Med kløkt og litt diplomati blei vi så enige om korsn tre vi så skulle felle og så surres fast tel sleden.

Minnan mine fra den fine  tida der oppe leve så godt inne i mæ. Dem kan ingen ta i fra mæ.


Då æ kom heim tel Gvarv igjen, måtte æ lage mæ den gode miksturen som alltid hold mæ frisk - knust ingefærrot, og to fedd med  knust kvitløk som så svelges med ærbødighet - og banan tel.

Er det då nokka rart at æ har blodtrykk som en ungdom når naturmedisinen holdt alt æ ikkje vil ha i mæ, på milevis avstand.

Denne fine dagen skal nu avsluttes med en kveldstur rundt om i byggefeltan her på Gvarv. Kanskje svevestøvet som har følgt med mæ hit fra storbyen forsvinn i de tunge motbakkan mot Hetterud.