Kattdjævelen og andre hellige kyr.

Det er en sann glede for mæ å sette her i den eine nyinnkjøpte stresslessen i svart skinn og lytte tel han Wolfgang Amadeus på dab-radioen. Føten mine er bedagelig henslengt over kvarandre på den eine fotskammelen æ har på golvetteppet  foran mæ her.

Mia er også glad i de samme fotskammelen. Men ho lika nu ikkje så godt  å kvile føten sin på dem sånn som æ gjør det.

Nei, ho lika nu heller å sette på dem å kvesse klørne sine det seige lære som dekke skamlan.

Alt for ofte kjøre ho de krumme, sylskarpe og morderiske klørn sine langt inn i læret. Og så riv ho og slitt i ryggskinnet på skammelen, som ett iltert ludder på jobb  på reparbahnen.

Og alt  dettan gjør Mia uten at nån snakka tel henne, eller  irettesette henne for å temme ødeleggelsesmanien i henne.

Mia har alle rettighetan her i huset, som en kommunalsjef i sentraladministrasjonen. De  gjør akkurat ka de vil.

Egen katteluke har Mia også fått montert i i verandadøra tett før julehøytida satte inn.
Den en gong så flotte og kostbare verandadøra æ kjøpt inn og fekk montert, er punktert og ødelagt.

Ett digert firkanta koøye av ei elektronisk katteluke  er nu plassert nederst i den engang så funsjonelle verandadøra mi, som en utkikkspost mot hell.

No kjem ho, Mia, og går katti som helst gjønna den samme kateluka. Vil ho dritte, går ho foran luka. Og vips så  åpna luka sæ og vil liksom sluke alt av katta, driten og heile rukle. Når så luka er kålåpen, så åle ho den smellfeite kroppen sin ut gjønna holle i døra, som ei mor som ligg og før på sett barn nummer ni.

Luka har de vitale målan150mm x 150mm. I sin kamp gjønna luka  har ho et stadig økanes problem med å få alle valkan sine med sæ i det ho pressa sæ gjønna luka.

Mia er også en kjedeetar av rang. Enten et av matfatet, eller av den spesialtygde  kaffekassen vi så ofte må kjøpe inn for henne. Og dersom ho ikkje et, ja då sov ho - då helst i kaffeeska hennes fra Evergood kaffe..

Og så er ho kastrert - og ødelagt.

Lagt dø, med andre ord, som ballen i fotballverdenen. Når naturen krev sett, då går ho heller bort tel det overfyllte matfatet sett  i stedet for å gå ut tel monsan som stadig er å se på utsia her.

Ute er det skyfritt nu klokka halv åtte på denne siste dagen i dette år. To komma fire kalde grader er det også der ute på verandaen min. Følarn tel den digitale termometeret har æ nemlig  plassert på ett av spikarslagan tel de heimelaga spilan som omkranse verandaen min.

Ivers har daua, erfare æ - fotballens Beethoven. Men minnan fra kunstan hannes på banen leve videre.
Tenk, det er ikkje en einaste djækel her på jorda som har overlevd, sjøl ikkje i hevd av sin posisjon på banen, eller samfunnet for øvrig for den saks skyld.

En mann som æ kjente relativt godt er også borte. Steindau blei han tel og med, sjøl om han meinte at han hadde en såpass sentral posisjon i den kristne hierarkiet i bygda då han levde sett liv der.

Dagens ord serverte han også tel mæ, med bibelvers og noge attåt, som en ekstra dokumentasjon på kristendommen sin.

I min enfoldighet tenkte æ som så at Vårherre sikkert ville ta vare på en sånn ressurs,  og gjære han så godt som udødelig her på jord i den ugudelige bygda vårres. Men også han daua, som vi andre dødelige.

Jau, vi kan alle gå rundt i levvanes live og tru at vi er nu fan tel kara her nere på jorda.

Men Gud bryr sæ nu tydeligvis ikkje så mukje om ka vi enn trur om oss sjøl. Han luke oss bort, en etter en, uansett stand og status, som ugress i åkeren tel småbrukaren.

Då æ var barn lærte æ at Gud har bestemt katti vi skal daua. Men sånn er det ikkje nu. Nu er det sykehusene og legevitenskapen som bestemme det. Gud er totalt satt på sidelinja av fastlegen og skolemedisinen.

Sjøl av de erkekonservativ kristne benøtte sæ av de samme tilbudan innen helsevesnet som oss lite kristne for om mulig forlengelse av livan demmes stikk i strid med demmes egne kristne grunnsyn.

For ei tid sia var æ og jobba på ett sykehus i hevd av mett yrke. Då måtte æ en sånn kar som var overstadig berusa av sin kristendom. I min enfoldighet så spurte æ karn ka han gjorde der på sjukehuset.

Jau, sa han - han var innlagt for nokka alvorlig. Men nu var han operert, og blitt såpass frisk at han kunne reise heim og fortsette med sin gamle livsførsel igjen.

I ei bisetning så sa æ tel han at han sekkert ikkje trengte den livreddanes operasjonen han nu hadde gjønnagått, for Gud bestemme jo sorti-datoen vårres uansett. Tia hannes var ikkje inne ennu, sa æ tel ham med bibelsk uttrøkk i auan mine.

Då blei han sint på mæ. At æ som turde harselere med bibelen og alt det den sto for , sa han tel mæ i full sinne.

Så fekk æ nu i tillegg høre av han kem æ var, og kor æ kom fra, og kor æ kom tel  tel å havne når min tid engong i fremtida var omme. Dette vesste han med all tydelighet - domsmann som han var.

I sin sinne, braut han de fleste budan Gud gå oss, fant æ ut, då han stavra vekk fra mæ og bort tel kantina. Hadde han vært fresk nok, hadde han nok kverka mæ der og då.

Nu er det nyttårsaften. Fint år har æ også hatt i år sjøl om æ har mista en av de beste vennan mine i sjukdom. Men som den optimisten æ er, så ser æ fram tel det nye. Nye kort blir utdelt og fordelt. Spella æ dem riktig, kan det bli gevinst. Er et ikkje den store
gevinsten vi alle håpe på?