Væktige lusekjørera.

Svært mange av oss et veldig opptatt av vækta på bobilan. Og då særlig om de andre sine. 
Æ fylle opp bobilen med det vi skal ha med oss på turen.

Om det så er opp tel fagre nord, der hjerte mett bor. Eller ned tel sydanes Europa, der  prisen på en dunk vin og ett brett øl er omtrent det samme som literprisen på Tine-melka på Prix her på Gvarv. 

Og laste opp bobilen, då innafor lovlig aksellast og totalvekt. 

Ferdig med det. 

Men det æ er meir opptatt av, og bekymra for, er bobila som kjøre 

etter veian her heime på berget.  
Mange av sjåføran i dem kjøre, av en eller anna merkelig grunn

langt, langt under tellatt maksimalhastighet.  
 "For sikkerhetsskyld", 

som de sjøl hævda det, for å unngå fartsbot.

Det er sjelden at man får fartsbot for å kjøre 30 % under lovlig maksfart. 

De samme sjåføran drit samtidig i trafikken bak sæ. 

De har fine speilan på bobilan sine. Av og tel skulle æ tru at  de der som måkevinga, kun for pynten sin skyld.  

Og ikkje tel for nokka anna, kan det se ut som. 

Kanskje farta tel trafikksinkeran også er en konsekvens av at bobilan de kjøre ofte har alt for svake kraftressursa under bobilpanseret,  i forhold tel den aktuelle totalvækta de har på turan sine. 

Æ veit derfor ikkje med sekkerhet ka den ubehagelige bedagelige framferden tel sinkeran kan komme av.

Mulig er den en salig miks av svak motor og elendig sjåfør. Ka veit æ egentlig.

Det er nu en ting at sinkeran kjøre langsomt etter slette, rake og  

oversiktlige landeveien. 

Endå værre blir det blir når de, med sine sannsynlige svake motora,

møte en motbakke med utfordring i. 

Då dætt den lusate marsjfarta ennu lavare ned, som kar`n ner i 

grilldressen tel den mannlige sjåfør`n, etter at morrapesse er over. 
Då dætt alt ned tel ett lavmål. Unntatt hovmodet. 

Om det også er fordi sjåføran i de træge bobilan har ett  råttent hønsegg mella høyrefoten og gasspedalen, som hindre dem i å tråkke på den, veit æ heller svært lite om. 

Som om ikkje lusekjøringa er nok, kjøre svært mange av de samme 

lusekjøreran langt inne på veien, langt fra vegens høyre side. 

Dermed sette de også en effektiv hinder for smidige og farefrie 

forbikjøringa. 

Når lusekjøreran så kjem opp på toppen av stigninga, og skal 

nedover igjen på den andre sida, då kjøres det ofte med klampen i 

bånn, relativt sett, som om de hadde sjølvaste fanden etter sæ.

Kanskje er det også sånn. Eller for å kompenere for det de tapte i tid på oppover-turen sin. 

I svært mange tilfella gjør denne formen for bilkjøringen at det blir  

uhyre vanskjelig for andre trafikanta å komme forbi lusekjøreran 

på en lovlig, sikker og farefri måte. 

Ofte har æ også sett bobila som gjør tapre forsøk på å kjøre forbi en anna. Då gies det i svært mange tilfella , av ukjente årsaka, ikkje

muligheta for det. 

Om det er omdømmet for egen ære som er årsaken tel denne 

framferden, veit æ også svært lite om. 

Ofte har æ sett uvesenet, og opplevd det sjøl på nært hold, både 

som førar av personbil og bobil. Nån av oss har den håplause 

holdninga at når vi kjøre lovlig, etter eget hau, har de andre også med å gjøre det.

Men vi må huske på en vældig væsentlig ting: Vi er ingen 

sjølutnevnte UP-konstabla bak rattet i bobilen vårres, med utvida 

fullmakta fra det offentlige.

De som også er så forbanna opptatt av vekta på bobilan, 

egen og andres, burde derfor, etter min meining, også være meir 

opptatt av at det er tilstrekkelig med kraftressurser i bilen sin, om 

det er det som er årsaka tel lusekjøringa. 

Og samtidig må vi være meir bevisst på at høyresiden av veien 

benyttes meir under kjøringa slik at det blir flyt i trafikkbildet. 

Nu når en ny bobil-sesong ligg i beddinga, må vi bestrebe oss tel å bli endå flinkare tel å sleppe andre forbi oss, uansett kjøretøy, sånn at farlige situasjona i trafikken kan unngås.
 Go sommar tel dokker alle - med flyt i trafikken.

Fredag, biologisk vækkarklokka og kløe i arret..

Av og tel kan æ bli så eitranes lei av den biologiske vekkarklokka mi, kor den nu enn tikke og utakke inne i mæ. 
F.. så lei. 
Også på denna fredags-ottan bynnte den i all stillhet - å ringe, og holde ett hælv... liv med mæ. Men alltid er det kun æ sjøl som høre den. Ingen andre. Som kristen læstadianer, med lærdommen  min fra den utraortodokse samiske oppvekstkulturen min,  bannes æ aldri
Nån minutta før klokka seks var natta - og søvn` min med ett pennestrøk over for mæ. For denna gongen altså. 

Sjøl om gardinan på soveromsvinduet var trekt for, har vi likevel vinduet bak gardinan åpent. Heilt åpent. Stille var det på utsia. Ingen urovækkanes lyda var det å registre heller. Det er det forøvrig aldri heller her på sterile Gvarv. 

En og anna bil borte på riksveien, med nom`ret 360, som går forbi her i høreavstand fra mæ om vindretninga er rett, hasta sæ forbi i 40-sona, som er den lovlige maksfarta gjønna Gvarv sentrum.
Vinduet er, som sagt alltid åpen om natta når vi søv der. 

Luft må æ ha når æ ligg under den varme dyna min og porka og søv. Helst kald luft. Då søv æ best.  
Det meine æ nu sjøl, uten at æ har nokka vitenskapelige avhandlinga om søvn og kulde  å slå i bordet med for å hevde det.

 Egentlig hadde æ også idag veldig løst tel å stå opp. Skikkelig løst. Har så mange interessante småoppdrag som vente på en aktiv kropp.

Men på morran i går æ hadde ikkje løsst å ta i mot den nye dagen. Nei, på langt nær.
Då hadde heller ikkje nakken min det så godt med sæ sjøl nu, kranglevoren som den er i flækkan, som en venn æ hadde før borte i Raumarka. Han krangla nu om alt - og tapte - som vanlig.

Sånn var det også gjønna heile natta tel gårdagen. 
Når nakken nakken min er skikkelig uvenna med mæ som då, er det ikkje nokka hyggelig og behagelig i det heile tatt. 

Då er det liksom med to parta som har kommen på høgkant med kværanner. Då blir livet og samholdet ofte fa.. så kantat mella dem. Men det er ytterst sjelden æ er på de kantan med nån. 

Her om dagen forøvrig leste æ for øvrig, om en som harselerte med mæ som yrkesskadd. Lærd skulle han også være liksom. Det meine han nu ofte om sæ sjøl. 
Den kloke mora mi sa det då ho levde at når man har drit rundt man færdes, då er det ekstra viktig å gå med hæva hau.

For litt sia hørte æ Neil Young  på radioen og NRK1  med plata Heart Of Gold. De få, og halvsløve hjernecellan mine våkna plutselig opp av dvalen sin. Resten, om det var nokke fleire der inne,  søv - som de så ofte gjør i den djupe og evige likegyldighetsdvalen de har havna i, som neddopa gamlinga på ett sjukeheim som har blitt for brysomme, også forpleieran der.

Mange fine øyeblikk fra gammeldagan var plutselig der - igjen med låta. Klar og tydelig, som det reklamerte imsdalsvatnet i de blåtona plastsflasken sine. 
Då denna plata kom ut, var æ på førstegangstjenesten min som infanterisoldat i det norske forsvar. Fin tid forøvrig.

I går fekk æ en sånn merkelig og ubehagelig kløa i ett av de mange såran æ har i sjela mi.  Katti æ fekk dem der, er totalt uinteressant. 
Men det var i går æ hadde det merkelige fenomenet. Mukje rart merke æ også.
Gammelt skit fra i går skal man tørke av sæ på dørmatta, sa også ho mor tel mæ i si tid. Det gjør æ ofte. Kloke mor.

Då klokka var 0616 var det 4,7 varmegrader her på Gvarv. Då hørte æ monotone drøpp av smeltevatn den kollsvarte nedløpsrøret fra takrenna.
I går gjorde æ det æ like best. Då hadde æ en kosedag inne i bobilen min. Der vaska æ dørken under kjølespapet og i stuerom der man sjelden kjem tel. 
Så sjekka æ batterian og ladetelstanden i dem. Bobilen har stått med pålestrøm sida vi henta den i oktober. Æ sjekka også ut om lufteslangan fra batterian ikkje var telstoppa av dritt. Enkelt test ved at æ bløste gjønna dem.
I dag skal æ montere NX-5 i den. Det gler æ mæ tel.
I dag er det jo fredag. Då skal æ bevilge mæ ekstra godt tel kvelds. 

Kanskje stekt fisk av en eller anna type med mukje salat tel.

Morn, fra min lille verden

Fra godstolen min observere æ nu, klokka seks på morran, at det er 0,8 varmegrader ute her på Gvarv, og lett skodda. 
I morres slapp æ å fyre opp i vedomm`n min. 
Sønn` min, den øngste av dem, kom heim fra arbeidet tett før æ sto opp. 
Han, som far`n sin, må høre flamman i omm`n prate tel han. Og det for at han i det heile tatt skal få ned det biologiske turtallet på ett akseptabelt bakkenivå igjen, bokstavlig, etter nattas slit.

Nu har æ vært og etterfyllt vedslukar`n  med nån fleire tørre bjørkekubba. 
I vinduet på verandadøra,  her i mørtn`a æ sett, ser æ speilbildet av varmespellet i den svarte Dovre-omm`n min. Lyden og sprakinga fra den gjør alltid nokka ekstra godt for sjela mi, som manna fra det bibelske oven.

Ute er det fortsatt mørkt. Men ikkje heilt mørkt, som det normalt burde være på denna tia av døgnet av det nye året. 

Lett skodda er det her, som sagt,  kan æ også se om æ studere utsikta nokka nærmar. Lysan fra bebyggelsen her på Gvarv blir reflektert i tåkehavet. 
Derfor blir det aldri heilt mørkt når det er skodda her på Gvarv, som nu. 
Men gromsat lys, som fargen på stertt utvanna skummamelk.

Då æ var i Lofoten tidligare i fjord høst, kom æ en kveld i snakk med to ungdomma fra Sveits. De hadde tatt sæ turen heilt opp tel fagre nord for å oppleve mørtt`na. Og då sånn som den skulle være.

De var så fasinert av det flotte skuespellet der nord og Lofoten. 

Med kvelden, natta og mørtt`na, som profesjonelle aktøra i et dramatisk teaterstøkke, var de heilt oppslukt av scenan de fekk se der.

I heimlandet demmes, med den knallharde valutaen sin,  får de aldri oppleve mørtna sånt som vi gjør det. Og det på grunn av lyset fra millioner av lyskilda i det relative lille fjellandet Sveits , uansett katti på  natta. 
Nokka er det for oss å tenke på det fenomenet. Få av oss er heilt klar over kor uendelig flott vi har det her i landet.  Og då spesiellt i nord.

I går blei snekkar`n min ferdig med nedløpet fra det nye taket han har knoga med tidligare.

Nu renn eventuell regn- og smeltevatn fra taket neri takrenna. Så over i et rør for videre transport, som migrantan oppe i Storskog. Så renn det oppsamla ner i ei anna takrenne. Ikkje migrantan, men vatnet. 

Derfra renn så regnvatnet fra begge takan ned i et nytt rør som går fra den siste takrenna, og så ned gjønna holle som snekkar`n min har laga i platået på den nye trappa vårres. Og videre ned i avløpet. 

Reine ingeniørkunstnar`n er snekkar`n min. Æ, med min konfirmasjonsskole fra sommar`n -66, og bestått rekruttskole fra Steinkjærsanna i -72, er nu bære en vanlig dødelig, som knapt nok veit ka en ingeniør er for nokka.

Det får mæ tel å tenke på en kar borte i Raumarka æ har lært å kjenne. Ofte forrette han om infløkte teoria fra økonomiens mangfoldige verden. Og det på høgskolenivå, ennu han ikkje har nokka avsluttanes eksamna fra nokka høgskole å vise tel. 

Men han gjør nok som han Brekke-gutten i Telenor, late som om han har, og slettes ikkje huske på ka man burde, nemlig å sørge for å få det formelle i orden, for å ha det formelle i orden. Orden er orden, sa ho bestemor så ofte tel oss.

Sånn har enkelte av oss. Seile videre på livets hav uten å ha de nødvendige papiran i orden. 

Men vær trøgg; vi kjem, før eller seinar,  alle i havn, og tel det endelige bestemmelsesstedet vårres. 

Om man då har det rette mannskapet med sæ dit, ja det veit svært få av oss. 
Æ håpe i hverfall på at æ har det.

Stekt gomba, eller storfugl-steik.

Så er lørdagen min her på Gvarv snart historie. Om litt er alt av dagen over, på ondt og godt. 
Arkivert, snart støva ned, og borte for alltid, som alt anna.
For nån har dagen sekkert vært en gledens begivenhet. Mens for andre har den kanskje ikkje vært fullt så fin. 
For mæ derimot har den vært en heilt vanlig dag. Om æ kan sei at æ har nån uvanlige daga? Jau, æ har dem iblant.
Norge leda, og vant over Polen i handball. Ikkje så rart det kanskje, for i flækkan hadde vi fleire spællera på banen enn det Polen hadde. Ikkje for at nån av spellera var utvist på lagan akkurat då. Men Norge hadde problema med tellinga av mannskapet sett. 
Det er særs viktig med rett, og riktig mannskap. Har man ikkje det, blir det fort tull. 
Den rike ærfaringa har nu æ fått med mæ fra reisa mi.

Tel kvelds har æ hatt stekt gomba. Kjempegod mat for dem som har forstand på delikatessa. Stekt gomba tel kvelds er obligatorisk når man har hadd kokt tel middags på dagen.

 Tidligare i dag var æ også i høyden og gjekk på ski. Oppe ved Store Damtjønn, for de som er bereist i den lokale geografien her i Sauherad kommune. 
Trofaste Kaisa var med mæ som vanlig. Ho trives også med å være med mæ ut i Guds frie natur. Det kan æ tydelig se på kroppsspråket hennes.
Ofte stoppe ho opp for å speide, lytte og observere. Ho både ser, lukte og høre mange gonga meir enn det æ er i stand tel å gjøre. Men så er æ nu heller ikkje hund. Men snuse gjør nu æ også - av og tel.
Kor æ elske den flotte Kaisaen min æ har tel låns. Av og tel må æ stoppe opp, og ta skikkelig omkring henne, og gje henne en god gammeldags goklem, med fastklemte følelsa i. 
Tel og med kysse henne på kinnet. Ka ho føle då, veit æ ikkje så mukje om. Ho sei så lite, Kaisaen min, skal dokker tru.

Det var ikkje så mukje sny akkurat ved Damtjønn på denne lørdagen. Kanskje så lite som tjue cm, uten at æ tok mæ umaken med å måle mengdan heilt eksakt.
Det gjer mæ så mukje å gå i den mjuke nysnyen og se skituppan mine pløye gjønna den uberørte kvite snyen, som høvel`n  gjønna goudaosten. 
Den spesielle monotone lyden når skia glir over den kalde snyen, er som musikk i øran mine. 
Elgen har også vært ute på denna lørdagen. Med lange bestemte klyv har den kryssa det åpne lendet på jakt etter nye skudd å spise på.
Katti den på dagen har vært og lagt sporan etter sæ, kan æ ikkje fastslå med sekkerhet. Det har snya her i løpet av natta. Så derfor veit æ at sporan er relativ ferske, forstår æ.

Reven har også vært ute, kunne æ også se. Nysgjerrige spor snor sæ rundt den lave vegetasjonen, som avsløre at den er på jakt.  
Kanskje etter storfugl, som æ også så spor etter. Om reven fekk sæ tiursteik, eller måtte nøye sæ med mus, veit kun den sjøl. 
Mat er mat, trur æ nu reven tenke, om den nu tenke de tankan i det heile tatt.
Go natt, uansett ka dokker enn har i tankan dokkers i denne stund.

Stekte pornokule..

I det min høyre peikefinger dætt nedpå tasten for det første ordet, slår klokka 20:38 på denna torsdagen, og det er 20,3 kuldegrader ute. Ka uret slår når æ sette punktum, veit æ ikkje nokka ennu. 
Det er kveld her på Gvarv. Og det er det heldigvis ingen diskusjon om. Den fine månen, ennu i ny, står høgt og andektig over storfurua tel han Endre, naboen min i søraust. 
Endre er vestlending. Men likevel er han en likanes kar, sjøl om han abonnere på Klassekampen. Far`n hannes var også rød. Likevel døde han: Av kreft for nån måna sia. 
Mens han var i livet, var også han en likanes kar. Ka han er nu, veit æ ikkje mukje om.
Over mange år hadde vi mange diskusjona om det politiske Norge. Han var ofte her på Gvarv då han var frisk og rørlig, og besøkte sønn`  sin. 
Litt uenig var vi i flækkan, men ikkje så veldig mukje sia vi var begge sosialista då. Nu er det bære æ som er det. Reine sosialisten er æ,  etter den gamle skolen,
Æ veit ikkje om det er nødvendig med nokka politisk overbevisning når man kjem over på den andre sia.
Den morran han døde, far`n tel Endre, kom han og gav mæ beskjed om at nu reiste han. 
Ennu at det var mange mil, luft og mukje fjell mella oss fra der han trakk sett siste åndedrag, og tel mæ i fullt liv i senga mi. Sånn er det. 
Stadig vekk får å beskjed om litt av kvært. 
Mukje ser æ også.
Idag har æ vært kjøranes med Touranen vårres bort tel Blefjell Camping, den på Tinn kommune sin side av fjellet. Der har æ bodd før med bobilen vårres. Heilt grei plass der under  fjelltoppen, på solsia av fjellmassivet.
Ei hyggelig ung enke, med en diger kvit Toyota Hiace, er vertskap for plassen. 
I hverfall hadde ho den bilen sist vi bodde der.
Akkurat nu har vatnet på plassen frossen, sa ho då æ ringte tel henne fra mobilen min. 
Men det var bære for mæ å ringe igjen om æ ville overnatte der, sjøl på denna årstia om æ ville det, so ho videre.  Og helst slå på tråden dagen før æ kom.
Sånn sett er ho fleksibel. Ordna det meste for oss bobilista.
Ikkje så rart kanskje at vatnet hos henne hadde frosse tel. 
Det var 20 minus då æ våkna opp engong på ottaen idag.  
Æ var forresten inne på sporten på Tuven ved Notodden og kjøpte mæ tre par nye skistava, av god kvalitet, tel mæ sjøl, før æ kjørte opp tel fjells. 
Så nu blir det skigåing på mæ. I hverfall tre gonga.
Snekkar`n min har ikkje vist sæ her i dag. 
Mulig han tar ut, som læreran, og alle ansatte i barnehagen, en planleggingsdag, eller to. 
Æ skulle også ha vært lærar. 
Litt har kanskje også æ kunna lært fra mæ. Om ikkje anna så litt bannskap.
Men det toget har nok gått forlengst - om å bli lærar. Men planleggingsdag tar æ nu ut likevel. På min måte.
På min vandring så æ også idag verdens flottaste væsen. Alltid blid og smilanes, som månen over mæ nu på kveldinga. Æ får inn bøttevis med positiv energi i mæ av det væsenet.
Her om dagen hørte æ om nån som hadde pakka propanflaska i bobilen sin inn i en lun sovepose for å holde på varmen, som ett nyfødt baby tulla inn i et varmt pledd av den bekymra mora si. 
Det funka dårlig det. Ikkje for babyen, men med propanen og fyr`n i bobilen, og kjøleskapet i den.
Mukje lære man kvar einaste dag, uansett kor fjellvant vi enn er.

Episoden fekk mæ tel å tenke på ett par som bodde borte i Raumarka for nokka år sia, og somkunne alt om prevangsjon. 
De bor ikkje der lengre. Jau, ho bor der ennu. Men ikkje han. Han fann sæ plutselig ei ungmø. Ho hadde onga fra før, ho.
Og vips, så bor han ikkje der lenger i Raumarka. 
De fekk så mange unga sammens. Og det ennu de hadde brukte alt av prevangsjonsmidla de hadde tel rådighet, fra aller første gongen av de hadde fysisk kontakt med kværandre. 
Ho åt kondoma, som skinnet på middagspølsa av naturtarm man kjøpe borte i butikken.  Både en og to før hyrdestunda. 
Og han åt p-pilla, han. Men ikkje sånt som anbefalt brukt av lægestanden i Norge. 
Nei han, luringen, hadde pillan i ei svær pepparkværn, med handsveiv på toppen. Når han så stekte sæ pornokule for kvelds, krydra han så de stekte eggan sine med innholdet i pepparkværna. Sånn skulle også han få i sæ nok prevangsjonsmidla som skulle hindre kona i ny graviditet. De hadde, med andre ord, sekra sæ umåtelig godt nu.
Men likevel blei ho det. Gravid.
Ja, ho sa så på bygda der, og i ei bisetning,  at ho blei gravid bære ho så på gottebamsen tel gubben sin. 
Men så fekk de veiledning begge to, og gult kort, fra  det kommunale kontoret som styre med rådgivning i sånne prektige saker.
Nu er det snart på tide for mæ å krype tel køys. Der har æ nu ingenting å frøkte for.

Faen så opplagt - som kristne mann æ er.

Artig nu på morran. En ny vakker dag kjem smygane tel mæ, som en vakker kvinde i sin blåe halvgjønnasiktige neglisje`. 
Kald er ho, med sine atten kalde grader om sæ, nu klokka åtte på morran. 
Nu trives æ ækstra godt igjen her på Gvarv. 
Og det sjøl om æ ikkje har fått nokka ny dose av åndelig føde fra riktig hold. 
Nu om dagen er det så godt å være mæ, en kristen nordlenning. De kalde vinterdagan æ har her, like æ så veldig godt. 
Når det knaka under skoan mine når æ rusle ute gatelangs her, tørkes plutselig snyen av mange av de gode minnan mine fra forna dar.
Litt skigåing blir det også på mæ i det siste. Men ikkje så mukje som æ normalt burde ha gjordt. 
Det kan være fordi det er så innmari lite sny her på Gvarv, kanskje snaue 15 cm.
Fuglan mine har også idag fått sin daglige dose av åndelig føde - holdt å på å sei. 
Om de, som æ, er så avhenging av den føden, veit æ ikkje så mukje om. 
Men herlig næringsrik frø får de - daglig. 
Kostbar er fuglan mine. Det mærka æ på pongen min. Peng`pongen min altså. Men det drit æ i. Æ gjer mat tel fuglan mine på foringsplassen kvær einaste dag. Og det i god monn. 
Mukje mat med andre ord. 
Der er heimlaga feitt-bolla uten salt for småe uskyldige vinterkroppa i alle himlens farga.
Æ lure på om fuglan bryr sæ om det er nokka mørkhuda blant dem. Det gjær ikkje snekkar`n min. Han bryr sæ ikkje om sånt
Men æ, derimot, er sosialist. Vi sosialista har blitt så sære i det siste.Æ kjenn mæ plutselig ikkje igjen.
Og æ gjer også tel de kalde og forfrosne fuglan som står på foringsplassen sin utafor butikken her på hjørnet. 
De lause, med de tomme papp-kruset i de kalde hendan sine, mens de slår hællan imot kverandre i håp om å få varme inn i de kalde skoen sine.
Men der i de skoen trur æ ikkje  det er så flusst med penga. Ikkje i beg`ran demmes heller, kan æ ofte se. 

Sjøl om snekkar`n min har brukt en del peng på arbeidet sett her på huset, kanskje opp mot ett seks-sifra beløp, henta fra kistebotne vårres, har æ likevel litt å gje tel de verdig trenganes.

Det er på en måte så telfredsstillanes for mæ å se at det liksom tennes ett aldri så lite håp i øyan tel tiggeran i det skjerven min, med domp lyd, dett neri det tomme papp-beg`ret demmes de så febrilsk hold om med de iskalde fingran sine.

Æ blir så rørt kvær gong æ ser dem. Like slettes ikkje at nån lir, hverken dyr eller menneska. 
No skal æ ikkje nævne nokka større om barndommen min. Det fell ikkje alltid i god jord - det.

I dag er æ opplagt, som vanlig. Kanskje litt ekstra. Billetten er nu betalt, og alt er klart for turen min.
Med åndelige føde i bagasjen min, blir nok oppholdet der en fryd, kan æ innbille mæ. 
Alltid innbille æ mæ så mukje om dagen, dagdrømmar`n æ er.

Friske og opplagte klassiske tona strømme også ut av høytalar`n i den digitale radioen æ har ved sia av mæ her i dettan øyeblikk. 
Om den har lydkvalitet i mono eller i stereo-kvalitet, kan æ ikkje se. Men musikken, som strømme ut av radioen, kan æ se. I hvertfall sett med de indre øyan mine.
Det er så mukje positivt æ skulle ha meddelt verden idag. 
Men man bør ikkje være positiv og glad utad. Det mottas ikkje alltid positivt av alle. Då skryt man. 
Og skryt idag tolereres ikkje. Ikkje i det heile tatt. Ikkje sannheta heller. Skryt eies kun av de som føle sæ som velløkka individa her i samfunnet. Og mor Teresa.
Men æ er fan mæ ikkje nokka A-4 format akkurat. Skryt gjør æ om det trengs, og helst av andre.  
Og av snekkar`n min. 
Han er heilt unik i min verden. Æ har aldri forstått kor han henta alle de gode, og iblant rare idean sine fra. Nokka riktig spinnville.
Og alltid positiv og kreativ i sin væremåte, Æ derimot er sedat. Sedat? 
Jeg vett`a fan hva ordet sedat betyr, gitt, som østlenningan sei det.
Men ordet høres så kommunalt ut i mine øra. Då lar æ det være sånn. 
Det er sjelden æ høre snekkar`n min bruke fremmedord. Han er ikkje så svær i det muntlige språk akkurat, beskjeden som han er. Men han sei alltid det som skal seies. Ferdig med det.
Men bannes - det kan han. 
Fan så mukje i flekkan. 
Æ derimot, med min heimbakte kristne lærdom i ranselen min, ispedd med læstadiansk blandingskrydder, like ikkje bannskap. I hverfall ikkje på søndagan. Og slettes ikkje før æ lægg mæ om kveldan. 
Den lærdommen er præga i inn i sjela mi med blod.
Nu skal æ ikkje se så langt bak i tid. men framover.
 
Bobiltura tenke så æ ofte på. Men ikkje for å sette å pompe i sæ vin i den. Men kikke,  oppleve og leve vil æ.

Kanskje det blir en ny tel Strømstad med Fjord Line i helga.
Ingen veit. Men det gjør kanskje snekkar`n min.

Homoa, lesbiske og pengekjære..

Værherre og meterologan har lovt vinter tel mæ her på Gvarv. I hverfall kulde.
Vårherre er pålitelig, men lite forutsigbar i flækkan. Men æ veit ikkje med sekkerhet ka æ skal sei om de sistnevnte.
Null grader er det ute her nu på denna tirsdagsmorran i vintermåneden januar. 
Og ingen sny i lufta.
Kanskje det er så mukje som 10 cm med sny på plenen min.
Det kalle ikkje æ heller for nokka vinter akkurat.
Men æ leve i håpet om at det skal bli skikkelig fart på vinteren her hos mæ. 
Og det sånn som æ vil ha vinteren.
Nei, når snyen kjem vannrett, og det med stor fart elingsvis fra nordvest, og når kvikksølvsøyla vake nere på tjue tallet på graderstokken, då kan æ bynne å like mæ. Då stortrives æ.
Nu er det livlaust, tamt og sirup her på Gvarv, som på seinhausten når meitemakken prøve å karre sæ ner i torva for lunare tilværelse, tett før den første frosten kjem snikanes hit.
Sånt som det er her i eplebygda nu, har ingenting med vinter å gjøre, sett med mine samiske vinterøya.
Derfor sett både æ, og stolen min der ute i hagen min, og venta på åpenbaringa. Blir det vinter snart? Æ har nu nån åpenbare åpenbaringa veit æ.
Pålitelige og ufoutsigbare Vårherre. Jau han er vel det. 
Men likevel trur æ urokkelig fullt og fast på Han. 
Når æ vandre rundt omkring i verden, så ser æ så innmari mukje og mangt. Og det om æ er her på Gvarv, Husjord eller då æ var borte i Tanzania.  
Det er alt for mukje og flotte intellegente løysninga på alt levanes der ute. 
De tru æ ikkje har oppstått av sæ sjøl sånn uten videre. 
Kanskje det underveis har vært småe justeringa og enkle modifikasjona på skaperverket Hannes opp gjønna tien. 
Det har også forståelse for at  det kunne ha vært. 
Men at Han finnes, er æ forbanna sikker på. 
Men æ trur ikkje på nokka helvete. Helvete på jord er det vi menneska som har laga, og skapt. 
Også det på en måte med Guds velsignelse, sånn som æ ser det. 
Helvete er ett begrep menneskeheta har definert, som en søppelpost i politisk budsjettarbeid. I den sekken hiv vi nokka av Guds arbeid, så som sult, sjukdom, nød og naturkatastrofa. Og skjeive. Enkelte gjør det. 
Æ veit ikkje som svartsjuka kunna ha havna i den sekken med godt hell.
I den sekken hiv enkelte av oss også dem, guttemannan,  som dreg i skinnet tel kverandre med lange andektige drag.  
Og tøtten som like å didle og dadla med tippen tel dem av samme kjønn, som en gitarist med plekter på strengan på bassgitaren sin. 
Enkelte lærde kalle de samme for homoa og lespiske. Men de er nu skapt i Guds bilde, lell - de skjeive.
Kjært barn har mange navn, har æ også fådd med mæ.
Men før dokker stemple mæ som vranglærar, så la mæ forklare litt nærmar, og lite detaljert.
Då Vårherre skapte kloden og verden vi menneska leve på her, blei den fra skapelsen av en ferdig definert størrelsesmessig. Også på den samme kloden har der vært småjusteringer og modifikasjona opp gjønna tia. 
Heilt fra verdens fødselen av, for milliona av år sia.
Vatnet på kloden blei også teldelt. Det samme med matjorda, som skulle brødfø alt levanes, om æ kan sei det sånn, med livet i havet, på jorda og i moder jord.
Var det nu sånn at sjukdom, uløkka, død, arvesynda, og djevelen og hannes verk kom inn tel menneskeheten då Eva tok ett bit av eplet fra kunnskapsbuska. 
Neppe, sjøl om eplet kunna ha vært fra fruktbygda Gvarv, for alt det æ veit.
Korsn hadde det sett ut på den samme kloden vi bor på, den Han brukte seks daga av sine tel å skape alt.
La mæ nu leke med den teorien, om at alt gjekk pent og pyntelig for sæ i den  Edenske hage. 
Ingen epla å friste sæ på. Heilt flatt, som vinterdagen her på Gvarv.
Da hadde folk parra sæ, kanskje også lenge før de var riktig kjønnsmoden. 
De modne hadde så ført slekta videre i mange fold, som poteten i hagen min ett godt år.
Ingen sjukdom, og slettes ingen dø. 
Vårherre måtta då ha hatt ett streve liv med æ utvide hagen sin etter kvert som menneskeheta økte i antall. Kanskje også på bekostning av vatne som alle så sårt trenge. Folk ville nok drite, då som nu. Sjøl også om de var i edens hage. Også møkra etter oss og dyran  måtte lagres forsvarlig ett eller anna sted.
Nei æ tør ikkje tenke så langt på en tirsdags morran her på Gvarv. Og det mens det ennu er mørkt ute. 
Kanskje æ møte mørke menn og mørkemenn.
Men æ drista mæ tel å hevde at alt på denne kloden er skapt av Vårherre, og alt i Hannes bilde. 
Krig og religon er ingen unntak i så måte - heilt nødvendig for å holde menneskeheta nere, på en nogenlunde bærekraftig nivå. 
Det samme med sjukdom, uløkke, drap og død. Alt dettan er skapt i Herrens bilde, om æ like å sei det eller ei. 
Homoa, lesbiske og pengekjære likså. Æ lure på ka Vårherre tenkte på då han skapte de skeive?
Nei, nu pakke æ blyanten min vekk, og går ut og hjelpe snekkarn min. Ellers så kan  æ resikere å få et eple tredd opp inn en vess plass. Kanskje æ då sei med djup Hareide-stemme; hør nu på flørten.

Vinterdagen min.

I dag her på Gvarv er det sånt ute som æ like å ha det på en skikkelig vinterdag. Då æ i vintermørket for  nån minutta sia var ute på den kvite snydekte verandaen min for å hilse på den nye dagen min velkommen, både hørte æ, og såg vintermorran sånn som æ huska den som best. 
Lette snøkorn, men mange av dem, kom ned fra oven og lot sæ føre med den aldeles svake vinden fra sørøstlig retning. Nån av snyfillan slo sæ også ned på den mørkeblåe heimstrekka topphua mi, mens æ sto der og goddta mæ, med fingran mine godt planta nere i den varme bukselomma mi.
Storgrana på naboeiendommen var også i bevegelse som følge av vinden, og gav også godlyda fra sæ nu, som en vellystig fruentimmer med liv i når også ho blir bevega. 
Den digitale temperaturmålar'n min vise 7,1 minus nu klokka halv åtte på ottaen. 
Brøytesjåføren er også våken ser æ. Våken og våken, fru Blom. 
Æ kan ikkje se han akkurat. Ikkje kjøretøyet hannes heller, for den saks skyld. 
Gjønna glasset i badevinduet mett ser æ ett hav av blinkanes gule lys, som fær fram og telbake på den kommunale parkeringsplassen rett ved sia her æ bor. 
Kjøretøyet skal bli sett, forstår æ. Den timebetalte sjåføren må nok ta ett par ekstra runda over plassen for å dekke inn investeringsutgiftan han har pådratt sæ på galskapen i løkteantallet. 
Men fint skal det være. Og moteriktig. Også med overdrevet bruk av det blinkanes gule lyset.
På min argsinte Massey Ferguson fra 1968, som har æ ståanes parkert ute på tomta mi her, har æ påmontert ei løkt som gjer ifra sæ gult blinkanes lys. Og blinke og varsle gjør den når det er grunnlag for det.
Det lyset ser nok medtrafikkantan mine når æ har det på. 
Og gjør de ikkje det, har de nok ikkje nokka bak rattet i ett kjøretøy å gjøre.
Men æ har det ikkje på så ofte. Når æ brøyte hos naboan mine her på Gvarv med fresen min, gjør æ sjelden nokka som er i strid med trafikkbestemmelsan. 
Å frese snyen bort, treng nødvendigvis ikkje gjøres i strid med de samme bestemmelsan i trafikken.
Men det jo så lite æ egentlig veit. Også om lysbruk og brøyting. 
Sjøl i min ytterste fattigdom av kunnskap og livvserfaring leve sjøl æ nu - og ennu. Æ leve på min måte. 
Plutselig får æ så andektig løst tel å ta omkring verda mi, og gje henne en skikkelig godklem igjen.

Bursdagssangen

Åttn`e januar les av av på kalenderen min idag. 7,4 kuldegrader er det også ute her på Gvarv, nu når klokka passere sju på denna fredagen.
Det har ikkje snya nokka her i løpet av natta. Det kan æ med selvsyn se når æ gløtte ut forbi stuegardinen her i stue æ sett.
Mørkt er det fortsatt ute. Deilig mørkt.
Æ hadde plana om tur ut med bobilen vårres på denne januardagen. Men veit ikkje lenger ka det blir tel.
Enten er det for kaldt, for langt, for kort eller varmt tel å reise ut. Eller for mukje sny. Det er nok bæst å tjore bobilen fast tel garasjeveggen, og så vente på bere ver,
Sånn kjem dagan innover mæ.
Om mor hadde levd, villa ho blitt 94 år idag. I sæ sjøl ingen høg alder. Men dog. 
Ho blei bære 74, då ho i all stillhet reiste fra mæ. 
En av de tristaste dagan mine her på jord, om ikkje den tristaste, då ho døde, den åttn`e august i nittseks.
Enkel skoleregning vise at det derfor er ca 20 år sia ho for sin vei. Men nøyaktig 20 år er det den nevnte augustdagen, som med stor sannsynlighet vil komme.
Kirkegården er full av uerstattelige menneska. Men livet fortsette ufortrøden videre, stort sett som før, uten dem.
I morres var æ nu også en snartur oppe på badevekta mi, sånn i forbifarta.  75,9 kg i digitale nullera og enera kom det fram i displayet på den. 
Så då har æ nu ikkje spist bære søppelmat i jule- og nyttårshelga, sjøl om enkelte skreiv om det.
Godt at æ  lar den gode maten ta herredømme over kroppen min. Om æ ikkje hadde gjort det, hadde æ nok sett ut som en overponduserte tikkanes bombe  - med 200 i oljetrøkk.
Då hadde æ nok tatt grep - trur æ.

Fjortendagsjul.

Det er den fjortendag jul  hos mæ på Gvarv  idag. Det er også seistn daga sia sola snudde, og det bynnte å gå mot lysare tider og sommar igjen. Dagan kjem og dagan går, uansett ka æ vil eller ikkje. 
Det er også -13,8 grader her hos mæ nu klokka halv sju. Det er ingenting mot det de har i Karasjok nu på morran. Der oppe er det 42 kuldegrader, høre æ på radioen.
Klokka seks blei den svarte vedovnen fra Dovre vækt opp. Då blei den opphøgde oppnøringsveden av tørr gran lagt inn i den via den store svarte innmatingsdøra på den. 
Med hjelpestikke fra Nitedals blei så den knusktørre nevra som lå under veden antent. 
Kloke hau har foinne ut at  bålet i ovnen skal tennes fra toppen av den tørre vedhaugen. Men æ gjær ikkje det. 
Der er æ erkekonservativ med hensyn tel oppnøring. Æ fyre opp i ovnen på gammelmåte. Sånn som æ lærte heime i si tid då mora mi fyrte opp i vedovnen då æ var barn.
Veden går opp i røyk uansett kem som fyre, og om den fyres opp fra toppen eller i botn.
Normalt lytte æ tel det ekspertisen har å sei om ny viten.  Med all den ekspertise æ  har rundt mæ idag, har æ likevel aldri gjett fra mæ rætten tel å tenke sjøl.
I går bevilga æ snekkar`n min en fridag. Æ blir nu litt lei og sliten av all det maset  fra han. Han er så energisk synes æ. Får nesten noya av han. 
Egentlig veit æ ikkje  ka noya er for nokka. Men æ har vært med han når han åsje. Då får de rundt ham noya, sei de. 
Æ, som kjem så langt fra nord, og folkeskikken, veit ikkje bestandig ka de nye ordan æ tel stadighet høre betyr. Då trekke æ mæ heller skamfull telbake for liksom å skjule min uvitenhet. 
Åsje og noya? Steike så enfoldig å føle mæ nu. Skal æ gidde å lære mæ de nye ordan?

I dag skal æ tel den flotte og døktige fysioterapeuten min på Notodden. Ho med gudefingran sine, og sjel av honning. Meir er det ikkje å sei om henne, sjøl om ho kjem tel mæ i rullestolen sin.

Første søndagen min i 2016

Det blei kveld også idag på mæ på denne søndagen. Klokka er nu halv tid på kveldinga, og æ sett her i den svarte skinnstolen min i stua her på Gvarv. 
Mørket har allereia senka sæ over fruktbygda, og snart er det dags får å hoppe opp i loppekassen mi for ei god natts søvn.
God stol er det å sette i. 
Med læpp-toppen i fanget mett, og de infløkte tankan i hauet mett sett æ nu her, med de lange heimstrekka læstan trekt langt oppover de spinkle anklan mine. 
De vil ut - ut av den trange pappen min. Tankan altså, og ikkje ull-læstan mine.
Peikefinger`n min sveipe langsomt, men målbesvist over de kvite bokstavan på de svarte tastan på læpp-toppen, som en dødelig drone borte i Afganistan på jakt etter nye ofra. 
Finger`n min  leite febrilsk etter de riktige bokstavan for nye ord. 
Viktig med ord. Viktig med de rette ordan også. Veit æ. Ord har brent før. Og brenn fortsatt. 
Mange har også brent sæ på at de aldri brukte ord. 
Æ også.
På denne  fine  kveldstunda er æ nu igjen på leit etter de riktige bokstavan. Med en kjærlig trælat langfinger er æ på leit. Når bokstavan så er innafor rekkevidde, slår æ tel, som en hauk i ei uskyldig ringdue på flukt. 
Trøkke peikefingeren min heilt ned, og langt inn i toppen.  
Godt med solid og samarbeidsvillig tastatur.
Snekkar`n min kom tel mæ på formiddagen idag. Han ville ha mæ ut for å se litt på den nye plattingen og trappa som er i beddingen. Motvillig blei æ med han ut. 
Men snekre ville han ikkje idag. Æ trur han har kristne verdia heimefra - snekkar`n min. Kanskje æ også hard det.
Men i morra, vess vi har levedaga, kjem han igjen. Så blir vi kanskje ferdig med trappa.  Om ikkje anna enn trinnan.
Då er det bære litt gelender som gjenstår, pluss litt skryt.
Etter at Tur På Ski borte i det sveitsiske utland var over på tv`n, tok æ mæ en spassertur rundt om her på Gvarv. 
På den turen slo æ ihel en heil time av min tildelte tid her på jord. 
I dag stampa æ gatelangs her i bygda, mens lette snyfnygg  dansa rundt mæ, som vakre ungmøe i ferd med å vise fram sine dansekunsta på dansegolvet for mæ. Æ lar mæ alltid imponere.
Det er mange måna sia sist æ gjekk gatelangs her borte. Då var det ikkje mukje sny i luften sånn som nu. Ikkje i det heile tatt.
Tankan mine denna gong gjekk tel  dimensjon` min. 
Tenke egentlig mukje på ka dimensjon` min gjør med lille mæ. 
Æ er forøvrig ingen dimensjon. Så då feie æ all tvil om det tel sides.  
Æ er nu så glad i den flotte dimensjon` min, lell. 
Ikkje den æ har over livreima mi - belte, som vi nordlendinga kalla den. På langt nær.
I Gvarvelva var det en del fugla som også spasserte, i det januarkalde vannet på dennan søndagen. 
Kvite langhalsa svana beita også der. Nu veit æ også koffør de har sånne lange halsa. Kroppen demmes skal jo rekke heilt opp tel haue og nebbet - trur æ.
Mon tru om svanemora ennu har ungan sine ennu hos sæ nu i januar, når også jule- og nyttårsfeiringa er over. Og det kanskje ett halv år sia ho klekte dem ut av de kroppsvarme eggan sine. 
Det var mange av dem der i elva - svana. 
Kanskje heile familien var ute på kombinert beite- og søndagstur i det lette snyvere. 
Mon tru om svanemor glømme av ungan sine? Enkelte mødre har det med å glømme barnan sine. 
Æ kjenne svært godt tel ei av dem. Ho lot ungan sine gå for lut og kaldt vann i si tid. I dag profilere ho sæ sjøl som verdens beste mamma og omsorgsfulle mor.  Reine Mor Terresa i lokal målestokk.
Nei - æ sei ikkje meir i den sammenheng.
Bærumsdama glømte vesstnok av ungen sin. Oppe i Valdres. Kanskje ho blei glømt av mange, for lenge sia. Av alle, både av klokkar og prest. 
Rart med de vise menn og kvinnfolk  i Bærum.  I ettertid kunne  de gjøre alt for henne, høre æ. Men det er nu i ettertid. Då er vi alle  alltid best.
Uff
 Æ får heller tenke på svanefamilien her i Gvarvelva. De hadde det så idyllisk der de svømte langsomt ved den snydekte bredda der.
I går skodde æ den argsinte Fergusonen min. Då la æ piggskoan på bakføt`n på den. I tellegg monterte æ også snyfræsar`n bak på den.Nu blir det full fræs her på Gvarv.
Snyen kan bære komme hit - og mandagen med. 

Piren

Plutselig kjem æ på et dikt æ skrive for seks år sida.

Lite sny på blanke ark

At det er den første januar idag, og det i et nytt år, merke æ ikkje så mukje tel. På ottaen var æ ute og lytta tel det nye året. Æ har det med å gå ut å lytte ka naturen har å fortelle mæ. Den egenskapen har æ fra barndomsheimen min. Sjøl i aller stillaste øyeblikket er det  så mukje å høre der ute.
Lite sny er det her på Gvarv. Den gamle MF-en min står parat, med hornan sine nere, klar tel større oppgava enn å bære stå i ro på gårdsplassen min. 
Sist vinter hadde han ikkje nokka å gjøre, i det heile tatt. Det var  ikkje sny sist vinter heller. 
Men at det skal bli sny i det nye året, håpe både traktoren og æ at det blir.
Sjurefar og sjurungen Sjurbert var også tidlig oppe idag.  Det er de egentlig kvær einaste morran. Men ikkje mora. Ho ligg sannsynligvis under den fjærbelagt dyna si og purka ennu.  
Mon tru om de var på nyttårsfering i går kveld. Kanskje der og løfta ett glass eller to, då gammelåret ebba så lystig ut. Æ var nemlig det. Tok mæ et lite glass med rødvin fra Italia. Og det var alt. 
Med min læstadianske bakgrunn tar æ ikkje i på nokka meir, eller sterkare. Ett glass rødvin skal holde. 
Av og tel tar æ av den læstadianske varianten av rødvinen. Den er nemlig fritatt fra alle regla. Også vårres egne.
Vi læstadianere har regla, lova og forordninga vi skreddesyr vårres egne liv. Og andres. Også med hensyn tel alkohol, og bruken av den. Vi misbruke næmlig aldri alkohol. Tar den kun tel medisinsk bruk. 
Æ huske godt at en av naboan mine ofte blei sjuk på lørdagskveldan då æ var ung. Då måtte han medisinere sæ - kraftig. Også med nafta. I den læstadianske verden vederkvæga naftaen alt; fra tannpina tel kjærlighetssorg.
På søndagsmorran var han ennu urv. Men blei langsomt bere utover formiddagen. 
Det var best sånn - med sjølmedisinering hos oss.
Kråkefar kunne æ, på morran idag, både se og høre borte i  toppen av storfurua tel naboen min. 
Det er heller sjeldent at æ høre kråka prate her på Gvarv. Ja, det er sjelden æ høre den i det heile tatt. Der nord, der æ kjem fra, høre man kråka nesten daglig, og kanskje mange gonga om dagen. 
Æ veit ikkje med sikkerhet om æ har hørt nokke tel at ravna prate her. Trur ikkje det. Men heime høre man ravna også. Der heime høre man alt. Der borte prate de også om alt.
Plutselig fekk æ heimlengsel igjen. Men ikkje tel praten.
Det er første januar idag, som sagt. Mange sei at man bynne året med blanke ark. Det kjem heilt an på ka man legg i det. Januar er ny, og året er nytt. Men kværdagsutfordringan og probleman er de samme om det er første januar, eller siste desember.
Snekkar`n min har tatt det heilt med ro nu i romjula. Han var her igår og hjalp mæ med å bygge mæ ny trapp på utsia her. Ferdig blei han nu ikkje med den. Han fortsette nok en anna dag. Kanskje idag. Han fortsette - stadig vekk.
Snekkar`n min han er en drivar. Like alltid å ha nokka å sysle med om dagan. Æ derimot, gjør ikkje så mukje, sosialisten æ er. Like nu best å planlegge - æ. 
Planlegge morradagen, og dagan deretter. 
Men så blir det liksom ikkje så mukje meir enn med planan mine. 
Snekkar`n min er rake motsetninga. Han drit i så mukje all dilldall og planlegging. Han ser fort korsn han vil ha det. Og så gjør han det sånn.
En ting er æ veldig glad for. Snekkar`n min like ikkje å jobbe på søndagan. Ikkje i det heile tatt. Han har det med å respektere de røde dagan på kalenderen. Og ikkje minst naboan sine. Æ derimot drit nu i søndagan, og alle de røde, og ka de står for. Æ jobbe vess æ vil. Men så var det der med viljen igjen.
I natt var vi borte på plassen her med nån av naboa og feira nyttårsnatta. Gu ka med raketta folk her på Gvarv sendte opp bort i svarte natta. Og mukje penga. 
Snekkarn min like ikkje å bruke penga på raketta og sånn tull. Sløsing meine han. 
Æ derimot, like raketta veldig godt. Helst når andre kjøpe dem, og skyt dem opp. 
Igjen min gode gamle sosialistiske legning og tankegang; like å dele alt med alle. Men sjøl har æ ikkje nokka større å yte med. Sånn går dagan mine.

På formiddagen  var æ å rusla rundt Bø-elva med tankan mine. Fine er de.  Stien langs Bø-elva bruke æ ofte å rusle på. Den går fra Gåra bru tel Folkestad-brua. Egentlig en passelig marsj for mæ, på ca 5 km, i vekslanes terreng. Der ser mange, og møte ofte andre luffera. 
Av og tel stoppe æ opp, på samisk maner; snakka litt med vilt fremmede menneska æ møte der. Enkelte like å prate ute i marka. Om alt og ingenting. Andre blir så forbausa at de spør om æ er jernedau. Det har æ vel vært - lenge nu.
I mett neste liv skal æ vandre mukje med min vakre viv.  Ute i marka også. Meir enn de fleste ane det.