Fjortendagsjul.

Det er den fjortendag jul  hos mæ på Gvarv  idag. Det er også seistn daga sia sola snudde, og det bynnte å gå mot lysare tider og sommar igjen. Dagan kjem og dagan går, uansett ka æ vil eller ikkje. 
Det er også -13,8 grader her hos mæ nu klokka halv sju. Det er ingenting mot det de har i Karasjok nu på morran. Der oppe er det 42 kuldegrader, høre æ på radioen.
Klokka seks blei den svarte vedovnen fra Dovre vækt opp. Då blei den opphøgde oppnøringsveden av tørr gran lagt inn i den via den store svarte innmatingsdøra på den. 
Med hjelpestikke fra Nitedals blei så den knusktørre nevra som lå under veden antent. 
Kloke hau har foinne ut at  bålet i ovnen skal tennes fra toppen av den tørre vedhaugen. Men æ gjær ikkje det. 
Der er æ erkekonservativ med hensyn tel oppnøring. Æ fyre opp i ovnen på gammelmåte. Sånn som æ lærte heime i si tid då mora mi fyrte opp i vedovnen då æ var barn.
Veden går opp i røyk uansett kem som fyre, og om den fyres opp fra toppen eller i botn.
Normalt lytte æ tel det ekspertisen har å sei om ny viten.  Med all den ekspertise æ  har rundt mæ idag, har æ likevel aldri gjett fra mæ rætten tel å tenke sjøl.
I går bevilga æ snekkar`n min en fridag. Æ blir nu litt lei og sliten av all det maset  fra han. Han er så energisk synes æ. Får nesten noya av han. 
Egentlig veit æ ikkje  ka noya er for nokka. Men æ har vært med han når han åsje. Då får de rundt ham noya, sei de. 
Æ, som kjem så langt fra nord, og folkeskikken, veit ikkje bestandig ka de nye ordan æ tel stadighet høre betyr. Då trekke æ mæ heller skamfull telbake for liksom å skjule min uvitenhet. 
Åsje og noya? Steike så enfoldig å føle mæ nu. Skal æ gidde å lære mæ de nye ordan?

I dag skal æ tel den flotte og døktige fysioterapeuten min på Notodden. Ho med gudefingran sine, og sjel av honning. Meir er det ikkje å sei om henne, sjøl om ho kjem tel mæ i rullestolen sin.