Det er kveld her på Gvarv. Og det er det heldigvis ingen diskusjon om. Den fine månen, ennu i ny, står høgt og andektig over storfurua tel han Endre, naboen min i søraust.
Endre er vestlending. Men likevel er han en likanes kar, sjøl om han abonnere på Klassekampen. Far`n hannes var også rød. Likevel døde han: Av kreft for nån måna sia.
Mens han var i livet, var også han en likanes kar. Ka han er nu, veit æ ikkje mukje om.
Over mange år hadde vi mange diskusjona om det politiske Norge. Han var ofte her på Gvarv då han var frisk og rørlig, og besøkte sønn` sin.
Litt uenig var vi i flækkan, men ikkje så veldig mukje sia vi var begge sosialista då. Nu er det bære æ som er det. Reine sosialisten er æ, etter den gamle skolen,
Æ veit ikkje om det er nødvendig med nokka politisk overbevisning når man kjem over på den andre sia.
Den morran han døde, far`n tel Endre, kom han og gav mæ beskjed om at nu reiste han.
Ennu at det var mange mil, luft og mukje fjell mella oss fra der han trakk sett siste åndedrag, og tel mæ i fullt liv i senga mi. Sånn er det.
Stadig vekk får å beskjed om litt av kvært.
Mukje ser æ også.
Idag har æ vært kjøranes med Touranen vårres bort tel Blefjell Camping, den på Tinn kommune sin side av fjellet. Der har æ bodd før med bobilen vårres. Heilt grei plass der under fjelltoppen, på solsia av fjellmassivet.
Ei hyggelig ung enke, med en diger kvit Toyota Hiace, er vertskap for plassen.
I hverfall hadde ho den bilen sist vi bodde der.
Akkurat nu har vatnet på plassen frossen, sa ho då æ ringte tel henne fra mobilen min.
Men det var bære for mæ å ringe igjen om æ ville overnatte der, sjøl på denna årstia om æ ville det, so ho videre. Og helst slå på tråden dagen før æ kom.
Sånn sett er ho fleksibel. Ordna det meste for oss bobilista.
Ikkje så rart kanskje at vatnet hos henne hadde frosse tel.
Det var 20 minus då æ våkna opp engong på ottaen idag.
Æ var forresten inne på sporten på Tuven ved Notodden og kjøpte mæ tre par nye skistava, av god kvalitet, tel mæ sjøl, før æ kjørte opp tel fjells.
Så nu blir det skigåing på mæ. I hverfall tre gonga.
Snekkar`n min har ikkje vist sæ her i dag.
Mulig han tar ut, som læreran, og alle ansatte i barnehagen, en planleggingsdag, eller to.
Æ skulle også ha vært lærar.
Litt har kanskje også æ kunna lært fra mæ. Om ikkje anna så litt bannskap.
Men det toget har nok gått forlengst - om å bli lærar. Men planleggingsdag tar æ nu ut likevel. På min måte.
På min vandring så æ også idag verdens flottaste væsen. Alltid blid og smilanes, som månen over mæ nu på kveldinga. Æ får inn bøttevis med positiv energi i mæ av det væsenet.
Her om dagen hørte æ om nån som hadde pakka propanflaska i bobilen sin inn i en lun sovepose for å holde på varmen, som ett nyfødt baby tulla inn i et varmt pledd av den bekymra mora si.
Det funka dårlig det. Ikkje for babyen, men med propanen og fyr`n i bobilen, og kjøleskapet i den.
Mukje lære man kvar einaste dag, uansett kor fjellvant vi enn er.
Episoden fekk mæ tel å tenke på ett par som bodde borte i Raumarka for nokka år sia, og somkunne alt om prevangsjon.
De bor ikkje der lengre. Jau, ho bor der ennu. Men ikkje han. Han fann sæ plutselig ei ungmø. Ho hadde onga fra før, ho.
Og vips, så bor han ikkje der lenger i Raumarka.
De fekk så mange unga sammens. Og det ennu de hadde brukte alt av prevangsjonsmidla de hadde tel rådighet, fra aller første gongen av de hadde fysisk kontakt med kværandre.
Ho åt kondoma, som skinnet på middagspølsa av naturtarm man kjøpe borte i butikken. Både en og to før hyrdestunda.
Og han åt p-pilla, han. Men ikkje sånt som anbefalt brukt av lægestanden i Norge.
Nei han, luringen, hadde pillan i ei svær pepparkværn, med handsveiv på toppen. Når han så stekte sæ pornokule for kvelds, krydra han så de stekte eggan sine med innholdet i pepparkværna. Sånn skulle også han få i sæ nok prevangsjonsmidla som skulle hindre kona i ny graviditet. De hadde, med andre ord, sekra sæ umåtelig godt nu.
Men likevel blei ho det. Gravid.
Ja, ho sa så på bygda der, og i ei bisetning, at ho blei gravid bære ho så på gottebamsen tel gubben sin.
Men så fekk de veiledning begge to, og gult kort, fra det kommunale kontoret som styre med rådgivning i sånne prektige saker.
Nu er det snart på tide for mæ å krype tel køys. Der har æ nu ingenting å frøkte for.
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar